සමාවෙන්න අපෙ දළදා හාමුදුරුවනේ

පෙනෙන මානයෙ රැස් විහිදමින්
වැඩ හිඳින මුත් සමිඳුනේ
එන්න පින නෑ ඔබ දකින්නට
කරපු පව් ඇති හිමියනේ


පොත් ටිකක් කිටි කිටියෙ අරගෙන
දුවනවා අපි සමිඳුනේ
තේවාවෙ බෙර හඬට එකවර 
නැවතුණා හිත දෙවියනේ

රොබරෝස මල් ගොඩක් එක්කම

තෙලුත් දෑතට අරගෙනේ

ගලහ පාරෙන් ඇවිද එන්නම්

පෝය හවසට සමිඳුනේ...........

දුයිෂෙනුත් තව ලියුම් බෙදනවද

ඈත නිල් කඳු වලට එපිටින් එබෙන හිරුටත් මතකැති
ඊයෙටත් පෙර එපිට දවසක සිතින් හැඬුවා තනි වෙවී
තාල තියමින් ඔහේ වැනෙනා පොප්ලර් ගස් වල අතුඉතී
කියන දුක්බර කතාවේ පෙම් චරිත නම් අමතක නැතී


පුංචි පාසලෙ මතක නටඹුන් යලි යලිත් සිතුවම් වෙනා
පංතියේ ගිනි උඳුන අසලට ලංවෙයන් තව අල්තිනා
අයිලයට පා ගමන් යන්නට බැරිම නම් නුඹේ මල් හිනා
වලින් සෑදුව සිහින මැදුරක නවතිමුද අද අල්තිනා


අඩිපාර දිග ඇතිරිලා ඇති සොඳුරු මතකය අහුලලා
ලියන මේ පෙම් පුරාවතටත් උණු කඳුළු බිඳු තැවරිලා
නොකී ආදර කතාවන් තව තවත් ගැඹුරට ගුලි වෙලා
දුයිෂෙනුත් තව ලියුම් බෙදනවද කියාපන් මට "සයිකලා"


(ප.ලී- මේ දවස් වල සෑහෙන වැඩ.ඒකයි වැඩිය මේ පැත්තෙ එවෙන්නෙ නැත්තෙ....පුළුවන් වෙලාවට ඇවිල්ලා බ්ලොග් රෝල කරකවලා කියවල යනව.කමන්ට් එකක් එහෙම දාන්න බැරි වුණාට තරහ වෙන්න එපා..)

සාපේක්ෂතාවාදය (කාලෙකින් පොඩි කවියක් වගේ එකක්....)

අකැමතියි ඈ හට
මව්පියන් ඔහුගේ 
වලව්වේ තොටිල්ලක
නැලවුණේ නැති නිසා


අකැමතියි ඈ මට
මං පාතරැටියෙක්ලු
මව්පියන් කවමදාවත්
කැමති වෙන් නැති නිසා


වැටහුණා යෙහෙලියේ
පිළිගන්න තුති මල්මිටක් 
වටහාල දුන්නාට
"මාතෘකාව" සරලවම.......

ඊයෙටත් වඩා අද ආදරෙයි මා (මගේ මුල්ම කෙටි කතාව )

(අඩෝලා වැරදි අඩුපාඩු තියෙනව නම් සිරාවටම කියන්ඩො.  "ලස්සනයි,පට්ටයි" කියනවට වඩා කතාවෙ තියෙන වැරද්දක් පෙන්නල දෙන එක මං අගය කරනව )

     සියළු දෙනා සිතුවේ අප එක් වේ යැයි කියායි.අප දෙදෙනා වඩාත්ම ගැලපෙන යුවල බව(Most matching couple ) කිහිපවරක්ම ඔවුන් කියනු මා හට ඇසී තිබේ.නමුත් එය එසේ සිදු වූයේ නැත.

     ඈ පලමු වර මාගේ ආදරය ප්‍රතිෂේප කරන ලද්දේ උඩරට පහතරට භේදය හුවාදක්වමිනි.නමුත් ඈ සැබවින්ම මා ගැන සිතූ බව අද පවා මා විශ්වාස කරමි.

                    එයින් පසු මාස කිහිපයක්ම නිසොල්මනේ ගෙවී ගියේය.ඒ අතරතුර අප දෙදෙනාගෙ නොගැලපීම් සොයමින් ඒවා මා හට දැනෙන්නට දීමට ඇය කටයුතු කලාය.

         නැවත වරක් ඈ හට මා සිතැඟිය පැවසීමට මා තීරණය කලේ සිත රිදෙන,සිත හැදෙන සිදුවීම් ගණනාවකට පසුවය.මේ බව මම මාගෙත් ඇගෙත්  හොඳම මිතුරියට පැවසුවෙමි.නමුත් ඇගෙන් මට ලැබුණේ සිත අධෛර්මත් කරන පිළිතුරකි.එනම් ඇය මා ගැන නොව වෙන කෙනෙකුන් ගැන සිතන බවයි.ඒ කවුරුන්දැයි මා විමසුවද මිතුරිය මා හට නිසි පිළිතුරක් දීමට අපොහොසත් වූ අතර දුරින් නෑදෑවන අයියා කෙනෙකු පමණක් බව කීවාය.

       ඈ කෙරෙන් මා සිත ඈත් කිරීමට ඔවුන් දෙදන ගොතන ලද කතාවක් බව එදින මා විශ්වාස කලෙමි.ඇය වෙනකෙකු හා බැඳී සිටිනවා යන යථාර්ථයට මුහුණ දෙනවාට වඩා එලෙස සිතීමට මා කැමති විය.

සරසවි වරම් ලැබ පලමු වසර අවසන් වීමට මාසයක් තිබියදී දිනක් ඈ මා සොයා අවේ තනිව කතා කිරීමට අවශ්‍ය බවත් වැදගත් දෙයක් කීමට ඇති බවත් දැන්වීමෙන් අනතුරුවයි.
       
     එදින අවසන් දේශනයටද සවන් දීමෙන් අනතුරුව කතිකාකරගත් පරිදි විද්‍යාපීඨ පොදු කාමරයේදි ඈ මා හමු වූවාය.නිදහසේ කතා කිරීමට අප දෙදෙනා එළියට බැස ක්‍රීඩාපිටි අසලින් ඇදෙන තාර පාර දිගේ ඇවිද ආවෙමු.


"කවිඳු......මට සමාවෙන්න මං දැන් වෙන කෙනෙක්ගේ..........ඔයා මං ගැන අදින් පස්සෙ හිතන්නෙ නෑ කියල මට පොරොන්දු වෙන්න......"

      ගිනියම් වූ යකඩ පතුරු සේ හදවත් පතුලටම කිඳා බැසි ඒ වදන් සරසවි උයන දුම්රිය ස්ථානය පෙනෙන නොපෙනෙන මානයේදි තාමත් මා සවන් පෙලන්නා සේය.

"මං ඒක දැනගෙන හුඟාක් කල් නෙත්මි...........මට ඔයාට ඒ පොරොන්දුව නම් දෙන්න බෑ....මොකද කාටවත් මං හිතන දෙයින් කරදරයක් වෙන්නෙ නැත්තම්........."

එම වගන්තිය නිම කිරීමට ඇය ඉඩ නොදුන්නාය.ඈ හෙලන සුසුම් මගේ ගෙල උණුසුම් කරන තරම් සමීප වී සිටි ඇය එක් වරම මාගේ දකුණු අත තදින් අල්ලාගත්තාය.නමුත් එසැනින්ම විශාල වරදක් කලාක් මෙන් අත ඉවතට ගත් ඇය ගැහෙන්නට ගත් අතර දකුණු අතේ නියපොතූ වේගයෙන් විකන්නටද පටන් ගත්තාය.

"ඔයා දන්නවද.......මං ඇත්තටම ඔයා ගැන හිතුවා කවිඳු.....ඒත් අපේ අම්මලගෙ හැටි දැන දැන ඔයාව ගින්දරකට දාන්න මට බෑ........ඒකයි මම හෂාන් අයියට කැමති වුණේ.....ඔයා වගේ අහිංසකයෙක්ට දුකක් දෙන්න බැරි හින්දමයි මං මෙහෙම කලේ....දෙයියන්ගෙ නාමෙන් මට සමා වෙන්න කවිඳු............මට සමාවෙන්න..."


අවසනදී බිඳුණි හඬකින් එසේ පැවසූ ඈ ඉකිබිඳින්නට ගත්තාය.ඈ තුරුලට ගෙන හිස සිඹ සනසන්නට කිහිපවරක් සිතුණද බොහෝ ආයාසයෙන් එම සිතුවිල්ල මැඩ ගත්තෙමි.

ලස්සන රටාවකට වළාකුළු විසිරී තිබූ හන්තාන අහසේ එක් කෙලවරක සිට අනෙක් කෙලවර තෙක් කිහිප වරක්ම හිස් වූ බැල්මෙන් මා බලා සිටිනා අතරේ ලක්ෂ ගණනක් වූ සිතිවිලි මා සිතේ ඇති වී නැති වන්නට ඇත.


"ඔයා හිතනව නම් ඔයා මං ගැන හිත හිත දුක් වෙනකොට මට ඒක දුකක් නෙවෙයි කියල...ඒක වැරදියි........අනේ කවිඳු...ප්ලීස්....මාව අමතක කරල සතුටින් ඉන්නව කියල පොරොන්දු වෙන්න මට....."

විනාඩි දෙක තුනකට පසු නෙත්මි කතා කලාය.එම මොහොතේ කිව යුත්තේ කුමක්දැයි අසරණ මා සිතට සිතා ගත නොහැකි විය.වචන පිටකර ගැනීමට නොහැකිව සිටි මා දෙනෙත් පියාගෙන යන්තම් හිස දෙපසට සැළුවෙ මාගේ ප්‍රතිචාරය ඇය ඇයට රිසි සේ භාරගනීවි යැයි සිතමිනි..

ඈ නික්ම යන මොහොතේ තවත් බොහෝ දේ කීමට ඉතිරිව තිබුණත් මා හට කියා ගත හැකි වූයේ එක වචන කිහිපයක් පමණි.

 "සතුටින් ඉන්න...ඔයාට බුදුසරණයි..."

අප ආ මාවතෙහිම වරින් වර හැරි හැරි මා දෙස බලමින් ඈ පියනඟා ගිය සැටි අදටත් සලරූ සිත්තමක් සේ මා මතකේ ගැඹුරින්ම සටහන් වී තිබේ.අල්විස් පොකුණ අසලින් හැරී ඈ නොපෙනී ගිය පසුද මිනිත්තු කිහිපයක් ඒ දෙස බලා හුන් මා බොහෝ කලකට පෙර ඇයට දීමට ගත් කුඩා සිහිවටනය තදින් අතැඟිලි අතරට තුරුළු කර ගතිමි.

 
  යන්න යමි මා ඉන්න නොතැවී කියා ඔබ ගිය මාවතේ
  තනිවෙලා අද අපේ මතකය හඬනවා සුදු හාමිනේ
  ඔසරියක් හැඳ පෝරුවක ඔබ නඟිනා දා මතු ජීවිතේ
  පාත නුවරින් එවමි සුලඟක් පිසින්නට දා නෙතු ඉමේ.........

නේවාසික සිසුන්ගේ දැන ගැනීම පිණිසයි (පමා වුණොත් 3500යි )

හැන්දෑවට මාකස් එකට අලගල්ල කන්ද පේන හැටි

හන්තාන කන්දටම
රාස්සිගෙ අව්ව වැටුණ වෙලාවක
තණ බිස්ස කෙලවරේ
සිමෙන්ති බංකුව උඩ ඉඳගෙන
යෝධ හෙවනැල්ලක් වගේ
ඈතින් ලස්සනට පේන
අලගල්ල කන්ද දිහා කොච්චර නම් වෙලා
අපි බලාගෙන ඉන්න ඇද්ද..........

ඒ කන්ද හැමදාම රෑට
හන්තාන කන්දට රහස් මුමුණනව ඇති
ඒ රහස් අතරෙ නිකමට වගේ
අපි ගැනත් පුංචියට කතා වෙනව ඇති......

පයින් ගස් වල මුදුන්
සීරුවට පිසගෙන හමන සුලඟෙත්
හන්තාන අහසේ ඉදන් හෙමිහිට
පොලවට වැටෙන වැහි බිංදුවකත්
අපි හැමදාම දැක්කෙ එක දෙයයි
ඒ තමයි
මුළු සරසවියෙම තියෙන අපිරිමිත ලස්සන.......

ඉතින් දවස් තුන්සිය හැටපහකටත් වඩා වැඩි කාලයක්
අපි ඒ ලස්සන විඳගන්නකොට,
අත්විඳිනකොට
හිතේ කොනක පුංචි දුකක් නොතිබුණාම නෙවෙයිනේ,
කොලු කමට කාටවත් නොපෙන්නුවට
අම්ම තාත්තගෙ මූණු මතක් වෙනකොට
ඉබේම ඇහෙන් රූටන කඳුළු බිඳු වල පාරවල්
ආයෙමත් අළුත් වෙනව............

එහෙම තියෙද්දිත්
අපිට අපේම කෙනෙක් වෙලා
හරිම ලෙංගතුකමින් ආදරයෙන්
උණුසුම දුන්න ඔයාවත් දාල යන්න
කාලය ඇවිල්ලා.........

දන්නෙම නැතුව
ආයෙමත් ඇහැට කඳුළු උනන්නයි හදන්නේ
ඒ කඳුළු කවුරුවත් දකින්න කලින්......

අපි යනවා.................